Vreemd eigenlijk dat er nu over de vrouw in het ambt zo’n ophef is.
De vraag hoe je recht doet aan Gods spreken in de bijbel is niet uniek. Die zou in heel het leven van een christen bepalend moeten zijn. Niet alleen in het kerkelijk leven als het gaat over de vraag wie in het bijzonder ambt mag dienen. Maar ook als het gaat over de vormgeving van het persoonlijk en maatschappelijk leven. Je stuit daar op dezelfde vraag: hoe verhoudt onze cultuur zich tot de cultuur van de bijbel?
De discussie over de vrouw in het ambt zou een afgeleide moeten zijn van de vraag hoe wij in onze cultuur vorm geven aan de normen en levensregels van God, die wij in de bijbel vinden.
Hoe passen wij normen die bepaald zijn door èn ingebed zijn in een andere cultuur, toe in onze westerse samenleving? Normen voor een cultuur, die op een ander waardesysteem gefundeerd is. Dat is het punt, waarop het botst. Paulus argumenteert vanuit een specifiek waardesysteem: dat van eer en schande (honor and shame). De manier waarop hij zijn regels formuleert en beargumenteert is daardoor bepaald, zelfs in zijn beroep op de scheppingsorde.
Vreemd eigenlijk dat deze vragen over de cultuurbepaaldheid van de bijbel nu pas een belangrijk item worden. Als het gaat over de vormgeving van het kerkelijk leven.
Kennelijk roept de vormgeving van ons persoonlijk en maatschappelijk leven als christen veel minder problemen op. Terwijl je daar diezelfde botsing van waarden kunt verwachten. Dat bijbelse normen en leefregels geformuleerd en beargumenteerd worden binnen een waardesysteem, waarin het individu zijn betekenis en plaats toegewezen krijgt vanuit het overkoepelende collectief. Kennelijk hebben wij minder scrupules als het daar botst.
Ik blijf het vreemd vinden. De vrouw in het ambt als trigger om de vraag naar de cultuurbepaaldheid van de bijbel op de agenda van een synode plaatsen.
Veldbeemd 