Willie Roskam-Kroeze is politica voor de ChristenUnie geweest, raadslid en wethouder in de gemeente Hellendoorn. Ze was altijd vrijgemaakt, maar is sinds kort overgegaan naar de CGK. Ze heeft namelijk onoverkomelijke bezwaren tegen het besluit in de GKv om vrouwen toe te laten in het ambt van ouderling en predikant. In de Trouw van 23 januari jl.[1] onderbouwt ze haar bezwaren met een beroep op de bijbel als het gezaghebbend Woord van God:
“God heeft in de Bijbel de ordening voor zijn kerk gegeven, het lichaam van Christus. Daarin heeft de man de koppositie. Aan hem is het regeerambt en het geestelijk leidinggeven, waar ook tucht bij hoort.”
Ze vindt dat God aan vrouwen andere taken in de kerk heeft gegeven, aanvullend aan de man:
“Je kunt zoveel mooie dingen doen als vrouw in de kerk. Bidden en bijbel lezen met broeders en zusters. Waarom moeten vrouwen zo nodig op de kansel? Dat is doorgeslagen emancipatie.”
Het merkwaardige is dat ze naar haar zeggen ‘totaal geen spanning’ ervaart tussen haar opvattingen over de vrouw in de kerk en de politiek. Het was voor haar namelijk geen enkel probleem om als vrouwelijke wethouder leiding te geven aan ambtenaren:
“De kerk is een instelling van God, de politiek is door mensen georganiseerd. Dat is wezenlijk anders.”
Je zou verwachten dat Roskam-Kroeze als christelijke politica beseft dat dit een behoorlijk betwist punt is. De SGP, die andere christelijke partij uit de reformatorische gezindte, was jarenlang principieel tegenstander van vrouwen in de politiek. De bijbelse richtlijnen voor de verhouding van man en vrouw waren ook in de politiek van toepassing. De vrouw werd uitgesloten van het politieke handwerk, zodat ze geen gezag zou uitoefenen over de man. Roskam-Kroeze’s bezwaar tegen vrouwen met een gezagvolle positie in de kerk, zou een SGP-er moeiteloos van toepassing achten op haar bijdrage aan de CU en de politiek: ‘Waarom moeten vrouwen zo nodig in de politiek? Dat is doorgeslagen emancipatie.’
In een eerdere blog heb ik laten zien dat het argument van ‘doorgeslagen emancipatie’ in het verleden regelmatig rond ‘vrouwenzaken’ in stelling is gebracht.[2] Ik heb dat geduid in het kader van het spanningsveld tussen de bijbel en de moderniteit.
Er zit iets paradoxaals in de visie van Roskam-Kroeze. Ze gebruikt de bijbel als argument tegen wat zij ziet als uiting van de moderniteit, namelijk de gelijkheid van man en vrouw in de kerk. Tegelijk aanvaardt zij probleemloos de differentiering en privatisering, die met de moderne samenleving gegeven is. De bijbelse visie op de verhouding van man en vrouw geldt wel in de kerk (en ik vermoed in haar visie ook voor het huwelijk), maar niet in de politiek (en de rest van de samenleving (?)). In haar optiek is dat iets ‘wezenlijk anders’.
Voor mij blijft het een raadsel dat tegenstanders van de vrouw in het ambt de inconsistentie in hun bijbelgebruik en visie niet doorzien. Zowel een beroep doen op de scheppingsorde als algemeen principe om de ongelijkheid van man en vrouw te legitimeren en praktisch gezien zonder problemen die veronderstelde scheppingsorde in grote delen van de samenleving buiten spel zetten.
Kennelijk omdat er wel een bijbels voorschrift is dat de vrouw in de kerk moet zwijgen en er niet expliciet in de bijbel staat dat ze ook in de politiek geen gezag over de man mag voeren. Hoewel dat laatste in de toenmalige samenleving ook not done was.
Wie een betere verklaring voor deze inconsistentie heeft, mag het zeggen.
[1] In het artikel van Maaike van Houten: ‘Komt de derde vrouwengolf bij de orthodoxen eraan?’
[2] Zie mijn blog: https://fpathuis.wordpress.com/2020/01/09/over-gelijkheidsideologie/.
Veldbeemd 